شماره‌ی سی‌و‌دوم ستون هفتگی «متن در حاشیه»، منتشرشده در تاریخ ۲۲ مرداد ۱۳۹۷ در روزنامه‌ی اعتماد
عجب روزی بود هفدهم مرداد؛ از آن روزهایی که وارد کتاب‌های تاریخ می‌شود و تحلیل‌گران نسل‌های بعد زیاد درباره‌اش حرف خواهند زد. نقطه‌ی عطفی در تاریخ مجلس شورا در ایران. تا همین امروز، که هنوز یک هفته هم از آن نمی‌گذرد، اهالی سیاست فراوان درباره‌اش حرف زده‌اند و تعبیرهای جالب و حتا گاه عجیبی در توصیفش به کار برده‌اند؛ از پته روی آب ریختن تا ذبح اخلاق. من اما -به‌رغم همه‌ی باندبازی‌ها و سیاسی‌کاری‌ها و خصومت‌های شخصی‌ای که در عرصه‌ی سیاست و مدیریت ما بیداد می‌کند و تشتش مدت‌هاست از بام افتاده و به گفتن و نگفتن ما ربطی ندارد- روز استیضاح آقای ربیعی را روز سیاهی برای مجلس شورا نمی‌دانم. جور دیگری به آن نگاه می‌کنم، که برای توضیحش بد نیست اول نقل‌قولی کنم. چند سال پیش در جمعی از دوستان معمار درباره‌ی کیفیت معماری و فضای شهری گفت‌وگو می‌کردیم. بحث کشید به نماهای رومی و معماری کارت‌پستالی بی‌کیفیتی که تهران را کوچه به کوچه فتح می‌کرد و می‌کند. مهندس بهشتی هم در آن جلسه بودند و گفتند (نقل به مضمون می‌کنم) این گونه‌ی معماری، به‌رغم همه‌ی ایرادهای فرهنگی و فنی‌ای که دارد، یک چیز را دارد فریاد می‌زند: تمنای کیفیت. و در ادامه: «حالا دیگه این به توانایی و چگونگی ایفای نقش معمارها برمی‌گرده که چه جوابی به این تمنا بدن.» حرف ایشان برای من از این حیث جالب بود که گشته بودند و در پدیده‌ای به‌تمامی زشت، زیبایی شگرفی پیدا کرده بودند. می‌شود گشت و در گفت‌وگوهای آن روز مجلس شورا هم -به‌رغم بهای زیادی که داشت و دارد- دنبال بهانه‌های زیبا گشت. همین‌جا بگویم که منظورم دفاع از اتهام‌زنی و تهمت‌های ناروا نیست (که متاسفانه چند سالی است در سپهر سیاسی ما باب شده و حالا مسبب و پایه‌گذار اصلی‌اش ویدیو پر می‌کند و رییس‌جمهور منتخب مردم را به استعفا دعوت می‌کند)، طبعا هر کدام از طرفین آن گفت‌وگوها -چه دولتی و چه نماینده، چه اصلاح‌طلب و اعتدالی و چه اصول‌گرا- حق طرح شکایت در مراجع قانونی و اعاده‌ی حیثیت دارد. اما به این فکر می‌کنم که چطور می‌شود که این گفت‌وگوها به صحن علنی مجلس شورا کشیده می‌شود. آیا جز این است که تمنای شفافیت دارد از هر گوشه‌ی جامعه فریاد زده می‌شود و دولتی‌ها و مجلسی‌ها که برای بقا، برای تداوم حیات سیاسی‌شان، مستقیم یا غیرمستقیم، به آرای مردم نیاز دارند، ناگزیرند به این تمنا واکنش نشان دهند؟ طبعا دستگاه قضا -که مستقل از این‌هاست- باید جلوی اتهام‌زنی‌های بی‌اساس را بگیرد، اما شفافیت و صراحت لهجه‌ی اهالی دولت و مجلس چه ایرادی می‌تواند داشته باشد؟ غیر از این است که این روزها یکی از بزرگ‌ترین توقع‌های ملت از آقای رییس‌جمهور همین شفافیت است؟ از این روست که می‌گویم چهارشنبه ۱۷ مرداد ۱۳۹۷ روز مهمی در تاریخ سیاسی معاصر ماست: روزی که تمنای شفافیت ملت -گیریم به شکلی نادقیق و توام با سیاسی‌کاری- در مجلس شورا فریاد زده شد؛ مهم نیست گوینده چه کسی بود و چه مقاصد شخصی، حزبی یا سیاسی‌ای پشت پرده داشت کار می‌کرد، مهم این است که این تمنای ملی دارد خودش را به سیاستمداران تحمیل می‌کند، و این یعنی گامی به پیش در تحقق مردم‌سالاری.
دریافت فایل پی.دی.اف این یادداشت از اینجا