«پسری که مرا دوست داشت» کتاب جدید بلقیس سلیمانی است که به‌تازگی توسط انتشارات ققنوس منتشر شده و شامل چهل‌وسه داستانک است. داستانک یکی از شناخته‌شده‌ترین فرم‌های مینی‌مالیستی داستان است و برخی آن را مناسب‌ترین فرم داستانی برای زمانة شتاب‌زدة ما می‌دانند و دلیلشان هم زمان اندکی است که خواندن یک داستانک از خواننده‌اش طلب می‌کند. داستانک کم‌وبیش شبیه قالب رباعی در شعر است. در قالب رباعی، شاعر باید در مصرع اول مقدمه‌چینی کند، در مصرع دوم فضاسازی کند، در مصرع سوم زمینه‌چینی کند و در مصرع چهارم ضربه‌اش را به مخاطب وارد کند. (مثال معروفی هست که رباعی را شبیه بازی والیبال می‌داند. آنجا هم یک تیم -اگر می‌خواهد به موفقیت برسد- باید با چند ضربة محدود کار را تمام کند؛ گیریم آنجا با سه ضربه و در رباعی با چهارتا.) در داستانک نویسنده باید خیلی سریع و بدون فوت وقت، فضا را برای ضربه‌ای که می‌خواهد به خواننده بزند و تأثیری که می‌خواهد روی او بگذارد، آماده کند. به همین دلیل هم مجال زیادی برای شخصیت‌پردازی و خلق فضا و رنگ و صحنه‌پردازی ندارد.
یکی از عوامل بسیار مهم در داستانک‌نویسی توجه به زبان و کارکرد آن است. نویسندة داستانک باید از زبانی مناسب برای روایت اثرش بهره بگیرد تا بتواند هرچه سریع‌تر و آسان‌تر با مخاطب خود ارتباط برقرار کند. داستانک‌های مجموعة «پسری که مرا دوست داشت» تسلط نویسنده‌شان بر زبان را به‌خوبی نشان می‌دهد. سلیمانی نثر روان و شیوایی دارد و به‌خوبی از زبان محاوره برای روایت داستانک‌هایش استفاده می‌کند. زبان محاوره -که به آن زبان معیار نیز می‌گویند- همان زبان زنده و پویایی است که در مکالمه‌های روزمره مورد استفاده قرار می‌گیرد و از این جهت برای خواننده بسیار آشنا و درک و دریافت آن بسیار ساده است.
داستانک‌نویس‌ها معمولاً روی درونمایه‌های آشنا به ذهن و شخصیت‌های نوعی و بیشتر شناخته‌شده (تیپ‌ها) تمرکز می‌کنند تا بتوانند در مجال اندکی که در اختیار دارند، از داشته‌ها و اندوخته‌های ذهنی خواننده نیز بهره بگیرند. یکی از درونمایه‌هایی که در مجموعة «پسری که مرا دوست داشت» زیاد به چشم می‌خورد، مرگ است. مرگ بزنگاهی آشنا و در عین حال ناشناخته و اسرارآمیز برای بشر است و سلیمانی از این آشنایی و ابهام‌آمیزی توأمان در داستانک‌هایش بهرة زیادی برده است. عشق و عاشقی‌های جوانی و نوستالژی فراق، خرافات مدرن و شهری‌شده، تبعات جنگ و مسایل اجتماعی و اقتصادی از مهم‌ترین مفاهیمی هستند که سلیمانی در مجموعه داستان «پسری که مرا دوست داشت» به آن‌ها می‌پردازد. از بهترین داستانک‌های این مجموعه می‌توان «اهل معامله»، «اسی و حق رأی»، «گالش‌هایش طیبه»، «تقارن»، «من، نجدی و بلقیس سلیمانی»، «آزاد یعنی چه؟» و «نیاز» را نام برد.
پسری که مرا دوست داشت، بلقیس سلیمانی، انتشارات ققنوس، چاپ اول، ۱۳۸۹