- بعضی‌وقت‌ها یک شخصیت -چه حقیقی باشد، چه حقوقی- طی فرایندهایی و به دلایلی -که ممکن است خودخواسته باشند یا تحمیلی- به نامی شناخته یا معروف می‌شود. این موضوع به‌خودی‌خود شاید هم بد نباشد؛ اشتهار به نامی یا صفتی خاص، که نوعی جهت‌دهی ذهنی برای دیگران ایجاد می‌کند. اما ایراد کار اینجاست گاهی همین نام، تبدیل می‌شود به بختکی که دیگر به این سادگی‌ها نمی‌شود از زیر بارش خلاص شد. وقتی نشر آموت در سال ۱۳۸۸ کارش را شروع کرد، مدیرش -یوسف علیخانی- تلاش زیادی کرد تا نام این مؤسسه انتشاراتی را به عنوان بنگاه نشری که کتاب‌های عامه‌پسند منتشر می‌کند، جا بیندازد؛ ایده یا سیاستی که شاید برای یک بنگاه اقتصادی -گیریم از نوع فرهنگی‌اش- در شروع کار بد هم نباشد و باعث سودآوری یا دست‌کم افزایش سرمایه در گردش شود. این هم ناگفته نماند که نفس انتشار کتاب‌های عامه‌پسند به‌خودی‌خود بد نیست؛ هرچه باشد در همه‌جای جهان ادبیات بدنه وجود دارد و بخش زیادی از گردش مالی بخش کتاب را به خود اختصاص می‌دهد. بررسی کتاب‌های منتشرشده آموت اما این‌طور نشان می‌دهد که امروز سیاست‌های این موسسه انتشاراتی تغییر کرده و به نظر می‌رسد که دیگر نمی‌خواهد صرفاً ناشر آثار عامه‌پسند باشد. رمانی مثل «ایراندخت» (بهنام ناصح) شاهدی است بر این فرض؛ «ایراندخت» رمانی است تاریخی و کیست که نداند جای این ژانر در ادبیات داستانی ایران امروز بدجوری خالی است. امسال هم در میان کتاب‌های جدید آموت آثاری وجود دارند که به‌وضوح از ویژگی‌های ادبیات عامه‌پسند فاصله دارند. حالا کم‌کمک نشر آموت باید تلاش کند تا از عنوان «ناشر ادبیات عامه‌پسند» -نامی که سه سال پیش می‌خواست به آن شناخته و مشهور شود- عبور کند. آموت جزو ناشران پرکار سال‌های اخیر است و در همین سه‌سالی که از عمرش می‌گذرد، شصت‌ونه عنوان کتاب منتشر کرده است. این پرکاری بی‌تردید ربطی هم پیدا می‌کند به پشتکار یوسف علیخانی که مدام در تلاش و تکاپو است و گاهی فکر می‌کنم به‌اندازه سه‌تا آدم کار می‌کند. ویژگی دیگر نشر آموت این است که مدیرش، خود دستی به قلم دارد و تاکنون سه مجموعه‌داستان «قدم‌به‌خیر مادربزرگ من بود»، «اژدهاکشان» و «عروس بید» را منتشر کرده است.
- نشر آموت با دستی پر به بیست‌وپنجمین دوره نمایشگاه کتاب آمده است. رمان‌های «شوهر عزیز من» (فریبا کلهر)، «نامحرم» (یاسر نوروزی)، «خانه روبه‌رو» (حسن کریم‌پور)، «خانه کوچک» (محمدعلی علومی)، «پریباد» (محمدعلی علومی)، «مردگان» (رضا ایزی)، «از پائولو کوئیلو متنفرم» (حمیدرضا امیدی‌سرور)، «سنگ سیاه روی سنگ سفید» (نگار تقی‌زاده)، «شهری میان تاریکی» (هورناز هنرور)، «وقتی چراغ‌های زندگی روشن می‌شوند» (سردار ازکان / بهروز دیجوریان)، «اتاق» (اما دون اهو / علی قانع) و «خانه» (مریلین رابینسون / مرجان محمدی)، و مجموعه‌داستان‌های «به چیزی دست نزن» (لیلا عباس‌علی‌زاده)، «تمشک‌های نارس» (آسیه جوادی)، «زیبای هلیل» (منصور علیمرادی)، «قربونی» (محمداسماعیل حاجی‌علیان)، «آقاپری» (جمیله مزدستان)، «هتل مامان» (الفریده هامرل / حمیدرضا محبی) آثار جدید این مؤسسه انتشاراتی در حوزه ادبیات داستانی هستند. یکی دیگر از کتاب‌های آموت در نمایشگاه امسال «معمایی برای یک جنایت» (محمدمهدی نحوی‌فرد) نام دارد که درباره تکنیک‌های داستان‌پردازی پلیسی است. کتاب‌های پرفروش آموت در این چند روزی که از شروع نمایشگاه می‌گذرد، «شوهر عزیز من» و «نامحرم» بوده‌اند.