ده داستان علیه فراموشی

«ده داستان علیه فراموشی» مجموعه‌داستانی مشترک از گروه نویسندگان است که به کوشش کاوه فولادی‌نسب در زمستان 1402 و توسط نشر اگر وارد بازار کتاب ایران شده است. در این مجموعه داستان‌هایی از مرجان فاطمی، نگار قلندر، زهرا آهنگران، زهرا علی‌پور، آزاده شریعت، آیدا علی‌پور، فاطمه مهدوی، رضا علی‌پور، لیدا قهرمانلو و الهه خدابخشی گردآمده و دکتر محسن گودرزی بر دیباچه‌ی کتاب مقدمه‌ای تحلیلی نوشته است.
در پشت جلد کتاب آمده: «حالا ما مانده‌ایم تا در پیشگاه تاریخ شهادت دهیم. شهادت دهیم که انسان پیش از کرونا چطور غره‌به‌خود دست به تخریب انسان و جهان و محیط‌‌ زیست زد. شهادت دهیم که در روزهای قرنطینه و خانه‌مانی، چطور جانوران احساس امنیت کردند، چطور پرنده‌ها به آغوش نرم درخت‌های شهری پناه آوردند، و چطور آسمان آبی شد و آفتاب طلایی. درس بزرگ کرونا برای ما این است: در زشت‌ترین زشتی‌ها و در سیاه‌ترین سیاهی‌ها هم می‌شود زیبایی و روشنی را جست؛ نه خیر مطلق است، نه شر. و زندگی، همین زندگی‌ای که به بادی بند است. حالا دیگر همه می‌دانیم که می‌شود آدمی امروز سرو‌مرو‌گنده باشد و راست‌راست راه برود و ده روز دیگر همه‌ی جلال و جبروت انسانی و آرزوها و امیدهایش را برای همیشه برده باشد زیر خاک، این بی‌اعتباری زندگی را کاش تبدیل کنیم به ابزار و انگیزه‌ی همبستگی و رواداری، حالا دیگر وقت آن است که دردها و جای‌خالی مسافرهای قدیمی را بگذاریم کنج دلمان و با همه‌ی شور و شوقی که ممکن است در یک آدم بجوشد، قامت راست کنیم و دست هایمان را به سمت زندگی دراز کنیم و این کتاب نامه‌ای است از روزگار غم‌بار و مرگ‌اندود کرونا به آیندگان، به نسل‌های در راه باشد که آن‌ها شاد زندگی کنند.»