۱. آثار هنری جدای این که تجلی پرواز خیال خالق و ابزار پرواز خیال مخاطب‌شان هستند، جدای این که قوای زیبایی‌شناسی آدمی را رشد می‌دهند و تربیت می‌کنند و از این راه کیفیتی برتر به زندگی او اضافه می‌کنند، جدای این که در تقسیم کار اجتماعی شکل مترقی‌ای از گردش پول در جامعه را شکل […]

از کلاس که بیرون می‌آیم، موبایلم را درمی‌آورم ببینم کی بوده اواخر کلاس اس‌ام‌اس داده. «حضرت ما منتظریما. دیر شد بابا.» یکی از دوستان روزنامه‌نگارم است که می‌خواهد به مناسبت سالروزی سالمرگی چیزی، پرونده‌ای درباره نمایش «شهرقصه» تهیه کند و از من هم خواسته مطلبی کوتاه درباره‌اش بنویسم. برایش می‌نویسم «آماده‌س حضرت. یه بار دیگه […]

۱. اتوبیوگرافی در زبان ما خودزندگی‌نامه ترجمه شده؛ سرگذشت‌نامه‌ای که خود صاحب سرگذشت آن را نوشته باشد. «خودزندگی‌نامه با زندگی‌نامه، یا شرح حال یا ترجمه احوال، خاطرات، یادداشت‌های روزانه و نامه‌ها و وقایع‌نامه‌ها پیوستگی نزدیکی دارد.» (واژه‌نامه هنر داستان‌نویسی، جمال و میمنت میرصادقی، تهران: انتشارات مهناز، چاپ دوم، ۱۳۸۸) این دست آثار معمولا مروری هستند […]

۱. یکی از مهم‌ترین عواملی که روی برقراری ارتباط میان مخاطب و اثر داستانی تأثیر می‌گذارد، زبان آن است. به‌همین‌دلیل هم در منابع مکتوب فراوان درباره زبان داستانی صحبت شده و یکی از نخستین عناصری که معیار دسته‌بندی آثار داستانی قرار می‌گیرد، زبان و نثر آن‌هاست. زبان داستانی را در اولین تقسیم‌بندی می‌توان به دو […]

۱. چندوقت پیش دوستانی در یکی از سایت‌های ادبی از من خواستند نظرم را درباره «ادبیات بی‌خطر» بنویسم. اولین باری بود که این عبارت را می‌شنیدم. ازشان خواستم برایم تعریف کنند که منظورشان از «ادبیات بی‌خطر» چیست. به جای تعریف، توضیحی دادند که نه خیلی واضح بود، نه خیلی مبهم. همین شد که من چند […]

از دانشکده می‌آیم بیرون. هوا تاریک است. گلویم می‌سوزد. از صبح یک‌سره کلاس داشته‌ام و حرف زده‌ام. حالا انگار ته حلقم سوزن فرو کرده‌اند. هوا سرد است. سرما گلویم را بیشتر می‌سوزاند. کم پیش می‌آید این‌طوری از کوره در بروم، اما گاهی هم چاره‌ای نیست. دست خود آدم نیست که… وقتی کسی کله‌اش از فکر […]

یک توضیح لازم: شماره قبلی «اندر احوالات یک مدرس» تعدادی از دوستانم را رنجانده؛ دوستانی در یک کانون معماری و دوستان دیگری در یک انجمن ادبی. چقدر ناراحتم از این بابت. نویسنده برای نوشتن گاه از واقعیت‌های بیرونی الهام می‌گیرد و این پدیده غریبی نیست. برای داستان «تو باید کاوه فولادی‌نسب باشی» هم من این […]

  بعضی حرف‌ها هست که آدم اگر بگوید، زبانش می‌سوزد و اگر نگوید، مغز استخوانش. این‌که «در بررسی‌ای عمومی، دانشکده‌های ادبیات کشور ما در تاریخ گیر کرده‌اند و با ادبیات مدرن فارسی‌زبانِ ایرانی و غیرایرانی بیگانه‌اند و توی‌شان کمتر خبری از پرداختن به ادبیات مدرن و شیوه‌های خلق و نقد آن هست» هم از این […]

شانس است دیگر، آدم نداشته باشد، ندارد. کاریش هم نمی‌شود کرد. من که بیشترِ هشت‌ساله گذشته را در ایران گذرانده بودم، درست باید این شش‌ماهه گذشته را خارج از ایران سپری می‌کردم؛ شش ماهی که راستی‌راستی درخشان بوده و در تاریخ ثبت خواهد شد. مهم‌ترین اتفاق این چندماهه -شکی تویش نیست- انتخابات ریاست‌جمهوری بود. هوشمندی […]