شماره‌ی دوازدهم ستون هفتگی «متن در حاشیه»، منتشرشده در تاریخ ۱۰ اسفند ۱۳۹۶ در روزنامه‌ی اعتماد
بلا و بیماری از همه دور… این آرزوی خوبی است، اما زیادی ایده‌آلیستی است، و طبعاً غیرممکن. وقتی به طور متوسط از هر صدهزار ایرانی، ۱۳۰ نفر به سرطان مبتلا هستند (که خوشبختانه این میزان خیلی کمتر از متوسط جهانی است)، وقتی بیش از ده درصد افراد بالغ کشور دیابت دارند، وقتی روزانه ۳۰۰ نفر در کشور بر اثر بیماری‌های قلبی و عروقی از دنیا می‌روند (و از این حیث متأسفانه رکوددار بالاترین آمار مرگ قلبی در جهانیم)، آن هم با این اوضاع آلودگی هوا و مخاطرات زیست‌محیطی به‌ویژه در کلانشهرها و شهرهای بزرگ که بخش زیادی از جمعیت کشور را در خود جای می‌دهند، طبیعی است که بیماری پشت در هر خانه‌ای منتظر باشد و اگر صاحبخانه درست‌وحسابی حواسش را جمع نکند، مهمان ناخوانده وارد شود و معلوم هم نیست که به این سادگی‌ها دست از سر میزبان بردارد. علاج واقعه پیش از وقوع باید کرد. اصلاح سبک زندگی -هم از نظر سلامت خورد و خوراک و هم از نظر توجه به فعالیت و تربیت بدنی- مهم‌ترین مسأله‌ای است که هر ایرانی باید توجه ویژه‌ای به آن داشته باشد. اما باز این هم ایده‌آلیستی است که خیال کنیم با رعایت مسایل بهداشتی و اصول سلامت، می‌توانیم جان سالم به در ببریم. بهتر است خودمان را برای مواجهه با بیماری‌ها مجهز و اطلاعات‌مان را در این خصوص تکمیل کنیم. نمی‌دانم چند نفر از خوانندگان این یادداشت ۱۴۹۰ و ۱۹۰ را می‌شناسند. من -که از بد حادثه یکی از اقوامم به سرطان مبتلا شده و مشغول انجام امور درمانی است- به‌تازگی با این دو شماره‌تلفن آشنا شده‌ام. این‌ها شماره‌های مرکز اطلاع‌رسانی دارو و سمومند که به‌طور رایگان خدمات مشاوره‌ای ارائه می‌دهد. اگر کسی درباره‌ی نحوه‌ی مصرف صحیح داروها، تداخل داروها و مواد غذایی، عوارض جانبی ناشی از مصرف داروها، سازگاری و نحوه‌ی اختلاط داروهای تزریقی، مصرف داروها در دوران بارداری و شیردهی، و انواع مسمومیت و گزیدگی و گازگرفتگی سوالی داشته باشد، می‌تواند با این مرکز تماس بگیرد. وجود چنین مرکزی در سیستم سلامت و بهداشت کشورمان موهبت بزرگی است و در بزنگاه‌هایی که دسترسی به پزشک معالج امکان‌پذیر نیست، واقعاً گره‌گشاست. این سامانه بانک اطلاعاتی‌ای هم برای داروهای کمیاب دارد و کارشناسانش می‌توانند داروخانه‌ای را که فلان داروی کمیاب در آن موجود است، به شهروندان معرفی کنند. ما معمولاً دست به انتقادمان خوب است، و البته انتقاد برای بهبود سیستم‌ها لازم و حتا از نان شب واجب‌تر است. اما بد نیست گاهی هم در مواجهه با چنین خدمات ارزشمند و مفیدی که البته وظیفه‌ی متولیان امر است، خسته نباشیدی به ایشان بگوییم. دست‌شان درد نکند، و بلا و بیماری از ایشان و ما، همه، دور.
دریافت فایل پی.دی.اف این یادداشت از اینجا